اگر برزیل بی‌گفتگو پرافتخارترین تیم تاریخ جام جهانی است، اگر ایتالیا با دفاع مستحکم سنتی و چند لایه‌اش چهار بار این جام را تصاحب کرده است، اگر آلمان فوتبال را به مثابه یک علم عرضه می‌کند، اگر آرژانتین به مدد خلاقیت فردی، فوتبالی احساس‌برانگیز بازی می‌کند، اگر هلند با تکیه بر تاکتیک جمعی، فوتبالی روان و چشم نواز به نمایش می‌گذارد، اگر اسپانیا تیکیتاکا را به دنیای فوتبال عرضه کرده است، اگر انگلستان دلش را به این خوش کرده که به عنوان مهد فوتبال جهان شناخته می‌شود و اگر فرانسه به یمن نبوغ زیدان، با آنکه دولت مستعجل بود، اما یک بار هم که شده خوش درخشید... اصلاً چرا اینقدر راه دور برویم و این کشورهای با سابقه در فوتبال که طرف قیاس با ما نیستند را مثال بزنیم؟ همین برادران عرب حاشیه خلیج فارس خودمان که یک خط در میان به جام جهانی می‌رسند، اگر آنها فوتبالی مبتنی بر تمارض، وقت‌کشی و راه رفتن بر روی اعصاب بیننده ارائه می‌دهند، در عوض ما ایرانی‌ها هم یک استراتژی فوق‌العاده و منحصر به فرد برای خودمان داریم به نام «سیستم علی اصغری». مبدع این سیستم هم کسی نیست جز «سلطان» علی پروین. گو اینکه کپی‌رایتش تا آنجا که تفحص کرده‌ایم ظاهراً متعلق به بازیکنی قدیمی از تیم دارایی بوده است به نام علی و فامیل اصغری که سن و سال ما قد نمی‌دهد بازی‌های او را به خاطر بیاوریم.
این سیستم علی اصغری خیلی هم فلسفه خاصی ندارد.‌ اصلاً ما چه چیزمان فلسفه خاصی داشته است که فوتبالمان داشته باشد؟ فقط کافیست در هر نقطه از زمین خودی که صاحب توپ شدید با تمام قدرت به سمت آسمان و ترجیحاً با زاویه ۷۵ درجه شوت کنید تا چند ثانیه‌ای هم که شده توپ در هوا سیر کند و بالاخره یک جایی در زمین تیم حریف یا وسط تماشاچی‌ها فرود بیاید! اشتباه نشود، این سیستم جواب خودش را پس داده است. قبل از اینکه کیروش مربی تیم ملی شود وجود داشته بعد از او هم وجود خواهد داشت. مگر چه عیبی دارد؟ همین حالا هم خیلی از تیم‌های لیگ برتریمان دارند با همین سیستم نتیجه می‌گیرند. البته من خیلی درباره عوامل مقبولیت این سبک ریشه‌دار در فوتبال ایران تامل کرده‌ام. زمانی فکر می‌کردم به خاطر کیفیت بد چمن استادیوم‌های کشور است که علی اصغری بازی کردن در دستور کار تیم‌ها قرار می‌گیرد. اما وقتی بیشتر تعمق کردم، به عوامل فرهنگی این مسئله هم پی بردم. تاریخ نشان می‌دهد که تفکر ایرانی یک تفکر «قضا قدری» است. وجود ضرب‌المثل‌هایی مانند «از این ستون تا آن ستون فرج است» در امثال و حکم ما، یا ابیات بیشماری مثل «در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند، گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را» در ادبیات و فرهنگ ما، نشان از همین باور عمیق به قضا و قدر می‌دهد. بچه که بودم وقتی تیم ملی گل می‌زد و من یک متر و نیم به هوا می‌پریدم، پدرم خیلی خونسرد می‌گفت: «قضا قورتکی شد!». حتماً علی اصغری تیم دارایی هم با خودش چنین استدلالی می‌کرده که: «فعلاً بکش زیرش بالاخره بعدش یه طوری میشه!».
علی اصغری یا کارلوس کیروشی، با چنگ و دندان یک امتیاز شیرین از نیجریه گرفتیم. درست است که به آنچه می‌خواستیم رسیدیم اما این نتیجه واقعاً این قدرها هم خوشحالی نداشت. ملت جوگیر برای بازی صفر- صفر ریخته‌اند کف خیابان به جشن و پایکوبی!
تا اینجا به خیر گذشت. فقط امیدوارم جلوی آرژانتین کیسه بکس نباشیم. برزیل همان برزیل بود. فقط نیشیمورا داور بازی نبود. آفرین به گیلرمو اوچوای دوست داشتنی دروازه‌بان فداکار مکزیک. فقط همین. امشب مدافع عنوان قهرمانی با جام جهانی وداع کرد. چرا فرناندو یورنته دعوت نشد؟ چرا جلوی شیلی به ژاوی بازی داده نشد؟ چرا ژرارد پیکه از دفاع حذف شد؟ از ویسنته دلبسکه باید پرسید.
یادش به خیر دوره دانشجویی در خوابگاه آزادشهر یزد، یک تلویزیون بود و یک خوابگاه. آن موقع دلبسکه هنوز مربی رئال مادرید بود. یادم نمی‌رود هر وقت تلویزیون خوابگاه تصویرش را نشان می‌داد یکی از بچه‌ها از ته سالن داد می‌زد «دل بشکه!». خداحافظ اسپانیا، خداحافظ تیکیتاکا و خداحافظ آقای دل بشکه!
حالا با این دست گلی که اسپانیا به آب داد باید دعا کنیم یا آنطرف برزیل دوم شود و اینطرف هلند به عنوان تیم اول صعود کند یا برعکس. چون به هر صورت برزیلی‌ها قلق تیم‌هایی مثل شیلی را خیلی خوب بلد هستند.
موزیک متن:
جام زندگی (La Copa de La Vida)، آهنگی از ریکی مارتین برای جام جهانی ۹۸ فرانسه. برای دریافت فایل اینجا کلیک کنید.