تقریباً یک سال پیش بود که مطلبی نوشتم با عنوان «گفتگوی بی‌انتهای حال و گذشته» و در آن ریشه‌های علایق خودم به تاریخ را واکاوی کرده بودم. علاقه پایداری که سبب شد رشته برق را بیش از کارشناسی ادامه ندهم و برای ادامه تحصیل تاریخ را انتخاب کنم. در آن نوشته از کتابی صحبت کرده بودم با عنوان «داستان‌های شاهنامه برای کودکان» که یکی از کتاب‌های محبوب دوره خردسالیم بود. هرچه می‌اندیشم ضمیر ناخودآگاه من با آن کتاب نه تنها به شاهنامه و استاد توس بلکه اساساً به تاریخ وابسته و دلبسته شد. اگرچه شاهکار مهدی آذریزدی یعنی مجموعه «قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب» و شاید هم تاحدودی مطالب و داستان‌های تاریخی و گاه و بیگاه «کیهان بچه‌ها» در تثبیت و تشدید این میل بی‌تاثیر نبوده است، اما همیشه برای من آن کتاب و داستان‌های شاهنامه چیز دیگری بود.
برای خودم عجیب است که چقدر ساده آن کتاب را گم کردم. در سالهای دور از خانه که من در یزد مشغول تحصیل در دوره کارشناسی بودم، در جریان اسباب‌کشی و ساخت و ساز منزل پدری همه کتاب‌هایم مفقود شد. کسی چه می‌داند، شاید نصیب مامور بازیافت!
با همان حال و هوای بچگی آن روزها سعی داشتم تجربه خودم را به سایرین به خصوص بچه‌های کوچکتر از خودم منتقل کنم. پسرخاله‌ با استعدادی دارم که با من هفت، هشت سال فاصله سنی دارد. یادم هست که او هم با شور و اشتیاق کودکی این کتاب را دوست داشت. حتی بعدها که با هم درباره آن روزها حرف می‌زدیم متوجه شدم او خیلی بهتر از من صحنه‌ها و نقاشی‌های همان کتاب را به خاطر می‌آورد. چون می‌دانم که این آقا مهندس جوان ما، علیرغم اینکه نرم‌افزار خوانده است، علاقه‌ای ندارد با اسم و رسم در فضای مجازی فعالیت کند بهتر است نامش را نیاورم مگر اینکه خودش بیاید اینجا و نظری بگذارد.
ما اصفهانی‌ها که به بعضی نسبت‌های ناروا، خصوصاً خصیصه خساست شهره شده‌ایم، اتفاقاً یک رسم خوبی داریم که وقتی یک خانه‌ای را می‌فروشیم یک سری لوازم خودمان را در همان خانه برای صاحبخانه بعدی باقی می‌گذاریم. بعضی یک آینه و قرآن، بعضی یک فرش، دیگری یک دستگاه الکترونیکی، برخی هم شاید وسایلی کم اهمیت‌تر. سالها پیش، پدرم منزلی را در خیابان فردوسی از یکی از همشهریان کلیمی خریداری کرد. بماند که مادرم از همان اولش پایش را توی یک کفش کرد و گفت: «آقا مهدی! من پاما تو خونه جودا نیمیذارم!»، ولی همان یهودی بنده خدا یک آینه، یک قرآن، یک دستگاه تلفن و مقداری قند تزیینی پای سفره عقد، شاید به این نیت که خانه‌اش برای یک خانواده مسلمان خوش یمن و با برکت باشد به یادگار گذاشته بود. آخرش به اصرار مادر، پدر خانه را فروخت. روزگار چرخ زد و همان خانه را سه طبقه ساختند و حالا شده محل دفتر اصفهان شرکتی که خود من در آن استخدام هستم!
این همه مقدمه چیدم که برسم به این مطلب. به تازگی در جریان تهیه یک منزل نو توسط خانواده خاله‌ام گویا صاحبخانه قبلی، طبق همین سنت نانوشته یک سری لوازمی را در خانه برای مالک بعدی به یادگار می‌گذارد. تعدادی کتاب و میز تحریر و از این جور وسایل. اما اتفاق خوبی که برای من رخ داد آنکه در میان کتب بازمانده، همین کتاب قصه ما نیز وجود داشته است. پسرخاله‌ام حامل این خبر خوش برای من بود و خوب قاعدتاً کسی را بهتر از من پیدا نکرده که قدر این کتاب ۱۲۵ تومانی چاپ سال ۱۳۶۸ را بداند.