- مینیمال‌های تاریخی ۱۴ (شعر سعدی در چین)
شعر سعدی در چین

امیر بزرگ، «قرطى» که امیرالامراى چین است ما را در خانه خود مهمان کرد و دعوتى ترتیب داد که آن را «طوى» مى‌نامند و بزرگان شهر در آن حضور داشتند... سه روز در ضیافت او به سر بردیم. هنگام خداحافظى پسر خود را به ‌اتفاق ما به خلیج فرستاد و ما سوار کشتى شدیم و پسر امیر در کشتى دیگرى نشست. مطربان و موسیقى‌دانان نیز با او بودند و به چینى و عربى و فارسى آواز مى‌خواندند. امیرزاده آوازهاى فارسى را خیلى دوست مى‌داشت و آنان شعرى به فارسى مى‌خواندند. چند بار به فرمان امیرزاده آن شعر را تکرار کردند، چنانکه من از دهانشان فراگرفتم و آن آهنگ عجیبى داشت و چنین بود:
تا دل به مهرت داده‌ام در بحر فکر افتاده‌ام
چون در نماز استاده‌ام گویی به محراب اندری
- ابن‌بطوطه، محمد بن عبدالله (۱۳۷۶)، سفرنامه ابن‌بطوطه جلد ۲ (ترجمه محمد علی موحد)، تهران: آگه، ص ۳۰۵.

سه‌شنبه ۲۲ فروردین ۱۳۹۶ ساعت ۲۲:۰۵